Deze sportblog is onderdeel geworden van mijn andere blog : www.dewereldvankaat.be. Daar blog ik verder over mijn sportervaringen : lopen, fietsen, wandelen, zwemmen en hopelijk in de nabije toekomst ook nog eens triatlon !
December blijft voor mij best wel een pittige maand. Alles lijkt zowat bijeen te komen: het afronden van het jaar, het voorbereiden van de feesten, het genieten van de vele sociale contacten.
Het gebeurde dat ik opnieuw aan het werk ging na de vakantie en vermoeider was dan ervoor. De ontgoocheling was dikwijls groot: had ik zo uitgezien naar deze weken en gingen ze op aan allerlei activiteiten en was er nauwelijks tijd om om even stil te staan.
Zo’n 7-tal jaren geleden gooiden we het roer om. Er zou 1 week gefeest worden: tijd voor vrienden en familie, sociale events, etentjes en lekker bijpraten. Daarna 1 week met z’n tweeën op een plaats vol rust. Het leek een geweldig goed recept te zijn.
Dit jaar zijn we, net zoals vorig jaar in Borger, in de provincie Drenthe (NL). We huren er een huisje met alle comfort en vullen onze dagen met lezen en wandelen. We hoeven de straat maar over te steken en we zijn in een groot natuurgebied, deel van de Hondsrug. Er zijn zowel aangeduide wandelingen als wandelknooppunten, dus hoeven we nooit echt op zoek naar veel inspiratie.
In het huisje zitten we onder een dekentje en lezen ongestoord met een kop thee.
En wat met de regen? Het regent inderdaad veel, dag na dag. Gelukkig vallen de meeste paden nog mee, we hebben al erger gekend, of het moet zijn dat we ondertussen al zoveel gewoon zijn dat we niet meer opkijken van schoenen in het water tot aan onze hiel. Gelukkig zijn we er altijd op voorzien. Eenmaal thuis nemen we een warme douche en trakteren we ons op een warme chocomelk.
Wij liepen het natuurgebied binnen via de Rolderstraat (Borger). Wie interessen heeft in de route kan het kaartje vinden tussen de foto’s.
Voor ons is zo’n ‘sociale week’ en een ‘week alleen in de natuur’ het perfecte recept voor een kerstvakantie met alleen maar voordelen.
Wat zijn voor jullie de belangrijkste momenten in deze kerstvakantie?
sporten in de vakantie
Loop je nog wel ? Die vraag krijg ik soms, omdat ik blijkbaar bitter weinig over het lopen blog. Het antwoord is simpel en volmondig : jààààà ! Alleen weet ik niet goed wat er over te posten. Ik volg netjes een trainingsschema en soms, zoals bij de Vierdaagse van de IJzer, heb ik echt geen fut meer om na een hele dag wandelen in de hitte, nog een toertje te lopen.
Foto’s posten van het lopen is ook al zoiets, ik kan lyrisch zijn over het prachtige Hageland, maar de toeristische dienst zal het beter doen. Soms denk ik : ik neem een selfie, maar o wat heb ik een rode kop als ik eenmaal gelopen heb ! Dat wil ik jullie besparen. Anderzijds, hoe geloofwaardig is een foto met een kop zo fris als een hoentje als je net gelopen hebt ?
Bij het begin van het kalenderjaar stelde ik mij als doel om gemiddeld elke dag 40 minuten te sporten. Na zes maanden maakte ik de balans op en zag dat ik er net niet raakte. In dat halve jaar had ik 12 uur achterstand opgelopen. Maar, de zomer kwam eraan en dus ook tijd. Dat zou een makkie worden. Dacht ik. Verkeerdelijk. Ja, ik had tijd. Maar er waren ook allerlei andere dingen die zeer uitnodigend waren en niets met sport te maken hadden. En dan waren er ook nog de dagen dat het extreem warm was. Nu zal dat voor iedereen wel verschillend zijn, maar boven de 26° bedank ik, al weet ik best wel dat dit een kwestie is van vroeger opstaan, wat ik trouwens ook geregeld deed.
Maar hé, niet getreurd, ik haalde de doelstelling én ik heb nu zelfs een beetje overschot. Mijn gemiddelde staat momenteel op een dikke 41 minuten. Het is nu natuurlijk een kwestie van dat vol te houden.
Ondanks de vakantie, blijf ik – wat de weken betreft – toch behoorlijk onregelmatig. Alleen voor de laatste week van augustus heb ik een behoorlijk excuus : de Vierdaagse van de IJzer was al zwaar en twee dagen later gingen we alweer hiken in de Ardennen. Daar moest ik toch wel even van bekomen. Ik was deze week ook weer 3 dagen buitenshuis (West-Vlaanderen), al is dat natuurlijk geen excuus. Maar hé, zelfs in deze week werd er uiteindelijk meer dan 2 uur gesport, ’t is ook niet dat ik mij dood moet schamen.
Toch ben ik wel een beetje jaloers als ik ga zien bij Lien, zie daar eens die grafiek : zo gestadig, zo gedisciplineerd, zo standvastig.
Wie mij al langer kent, weet dat ik het niet alleen bij lopen hou. Dat betekent niet dat ik zo’n supersporter ben, misschien alleen dat ik gauw verveeld ben als het over 1 sport gaat. De 40 minuten sporten gaan dus ook over fietsen, wandelen (meestal Aktivia), zwemmen en soms ook als eens een exotisch nummertje als ‘dansen op Claude Francois‘. Het criterium is dat ik het niet functioneel doe. Kies ik met andere woorden om naar mijn schoonouders te wandelen in plaats van de auto te nemen, dan wordt dat niet gerekend, zo ook het fietsen naar het werk niet.
de harige benen zijn die van het lief !
Nu de vakantie definitief op z’n einde gelopen is, wordt het een kwestie van het nieuw ontwikkelen van routines en vooral : plannen. Als ik dat niet doe, dan is, voor ik het weet, mijn dag weer om en al heb ik ooit nog ’s nachts gelopen, ik denk niet dat ik het nog echt zal doen.
In alle eerlijkheid vraag ik mij soms af of ik het zal halen. 40 minuten gemiddeld per dag is niet gigantisch, maar ook niet zo weinig. Tel daar alle andere dingen bij die ik o zo leuk vind (met ook hun eigen doelstellingen als bv. lezen, studeren, verenigingsleven), dan zijn die 24 uur wel gauw gevuld.
En o, vertelde ik dat ik ook nog uit ga werken ? Met files inclusief ?
Dit artikel verscheen een paar dagen eerder op mijn andere blog : de wereldvankaat.be
Photocredits : Alle foto's zijn eigen foto's
When I go for a run, often I’ll want to run as far or as hard as I can … and then I’m exhausted, and less likely to want to run tomorrow.
Let’s do less, and leave some in reserve. And enjoy the less that we do even more.
Hier gelezen
Je zou denken dat ik het ondertussen al geleerd heb na al die jaren, maar nee hoor. Dit kalenderjaar ben ik de afstanden behoorlijk gaan verlengen. Tot mijn grote verbazing ging dat goed. De snelheid zat er (nog) niet in, maar hé, sneller én langer kunnen lopen en dat in één beweging doen is misschien wel veel gevraagd.
Omdat dat lopen zo goed ging dacht ik : ik ga weer flink zwemmen. En tussendoor ook Aktiviatochten wandelen. En die fiets, dat moet ook. De grafiekjes waren mij goedgezind.
Maar ik merkte ook een vorm van sleur en vooral ik werd altijd maar moeër.
Naar verluidt is rust deel van de training. Ik zal het maar geloven zeker ?
Toen ik zondag mijn duurloopje liep kon mijn geluk niet op. In korte broek ! In T-shirt ! En heimelijk genieten van de eerste katjes aan de bomen, voelen dat het toch gaat gebeuren : lente !
Van het werk thuiskomen en merken : hé, er is nog altijd daglicht ! Turen naar de tuinmeubels en denken ‘zou ik ?’
De lente is vol belofte.
Ik blijf er last van hebben : voer ik de kilometers op (wat ik momenteel doe) en is er een beetje zon of warmte dan zijn ze er weer : de blaren !
Na al die blaren heb ik heel wat ervaring in de verzorging ervan, maar het blijft wel balen. Want ondanks mijn verzorging komen ze altijd terug en altijd op dezelfde plaats, mijn voeten hebben het zowat opgegeven. Amper genezen en het is weer van dat.
En néé, het ligt niet aan mijn schoenen, want welke schoen, van welk merk ik ook draag, het is altijd prijs. Ook met wandelschoenen. Conclusie : het ligt aan mijn voeten !
Een paar weken geleden was het al weer van dat. Het zonnetje scheen en ik had nog verkeerdelijk winterkousen aan. Runningsocks, jawel, maar de winterversie, een mens wil ook geen koude voeten. Volleerd in de verzorging kon ik er na een een dag of 4 al weer compleet op lopen maar dacht ook : het wordt weer van dat en dat velletje wordt altijd maar dunner.
Daarom werk ik tegenwoordig altijd preventief en het lijkt te helpen. Voor ik vertrek voor een loopje of lange wandeling plak ik de kwetsbare plaats af met anti-blister tape. Dat is op droge huid (je mag natuurlijk geen open blaren meer hebben) en na het lopen haal ik het er onmiddellijk weer van af, de tape overleeft de douche trouwens toch niet.
De tape die ik gebruik komt van Decathlon, maar zullen vast nog andere merken zijn. Wie weet word ik de rest van de lente/zomer gespaard van blaren !
Voor dit weekend stond er een training van 12 km op het programma. Het hele weekend stond echter in het teken van ‘hard werken’ en gisteren had ik dan ook taak na taak afgevinkt, kwestie dat het een beetje vooruit zou gaan.
Ondanks het feit dat het een duurloop was (zonder stress voor snelheid !), had ik toch de indruk dat ook dit een taak was die ik moest ‘afwerken’.
Tot ik mij de Zoorun in Lommel herinnerde : vrij aanvangsuur en lopen tussen de dieren ! DIe ‘loop’ zag er al heel wat aantrekkelijker uit !
Deze morgen vertrok ik dan ook richting dierentuin Lommel. Uit niets bleek dat het pas de eerste keer was dat ze de loop organiseerden. Er waren parkingwachters en van ver stond de weg naar de ZooRun aangegeven. De inschrijvingen verliepen vlot en er was een bagagedepot voorzien. Geen startnummers maar een gekleurd armbandje naargelang je afstand, 5, 10 of 15 kilometer en nee, géén rondjes.
De informatie die op de website stond was heel correct, ik liep grotendeels op onverharde grond (60 %) en single track (10 %) en maar een beetje (10%) op verharde weg. Voor mij leek het bij tijden meer op een veld- of trailrun dan wel een gewone loop. Bij tijden zakte ik tot boven mijn enkels weg in de modder, maar dat kon de pret niet derven.
Door de ‘vrije start’ was dit voor mij een prima oefening om mij ‘af te schermen’ van medelopers. Tijdens gewone wedstrijden brengen ze mij in de war, ik wil precies altijd ergens aan hangen of inhalen terwijl het toch belangrijk is dat ik mijn eigen tempo loop en niet bijna doodval de laatste kilometers. De vrije start zorgde er ook voor dat er nooit echt veel volk tegelijk liep, want er was best veel volk komen opdagen, meer dan voorzien denk ik – er waren toch geen goodybags meer op het einde en ik had er héél veel zien staan !.
Het laatste stuk had ik het lastig. We gingen over de 10 km (dus geen exacte afstand) en de paar bruggen en het manoevreren in modder begonnen hun tol te eisen. Die laatste kilometer liep ik tussen de leeuwen en zag ik nog zijdelings een panter naar mij kijken alsof ik een happige brok was en dat deed me toch nog die laatste kilometer volhouden om niet te stappen. Dat was even wel verleidelijk, zeker toen de apen show gaven en er vele gewone bezoekers gewoon op de weg stonden.
Deze loop heeft mijn weekend toch nog goed gemaakt. Ik vind de formule super en ik hoop dat ze het volgend jaar opnieuw zullen doen, al besef ik dat ze maar een beperkt aantal lopers zullen aankunnen, vooral voor het stuk dat door de zoo gaat.
Prestatiegewijs ben ik content, want ondanks het feit dat de loop zwaar was (door de ondergrond, de bruggen, de vele draaien en hoeken) heb ik dezelfde gemiddelde snelheid gehaald en dat terwijl er hier en daar stukjes waren waar je verplicht was om te stappen wilde je niet in een modderbad terecht komen.
Hier zit een contente loper !
Ik ben terug begonnen met een schema en dat is niet min. De eerste 3 weken liep ik mijn gebruikelijke 5 kilometerrondjes. Nee, dat is niet veel, maar goed, die zaten in mijn benen.
Op week 3 moest ik al een paar keer 7 km lopen. Dat is 2 kilometer bij en verhoudingsgewijs is dat wel veel (een kleine 50 procent meer). Deze week (week 4 dus) ging dat meteen naar 10,5 km. Dat is in 4 weken tijd een verdubbeling van de afstand.
In principe moet dat lukken natuurlijk, ik heb een hele tijd lang die afstand niet meer gelopen maar ik heb ‘m ook al heel veel gelopen en ook heel wat langere afstanden. Maar in tegenstelling tot de lichamen van al die getalenteerde sporters, juicht mijn lichaam een inspanning die plots dubbel zo groot is niet toe. Dat lichaam (en ik geef toe, ook de geest) zegt “Hou ons in de comfortzone, waarom ga je nu zo moeilijk doen ?”.
Comfortzone mag dan wel comfortabel zijn, het brengt je ook wel niet verder. Dus zag ik deze morgen de zon en dacht : we gaan die 10,5 kilometer gewoon doen. NIET in de val lopen van de snel te lopen want dan zal dat lichaam (terecht) zeggen dat ik overdrijf en dan moet ik dat geen keren meer herhalen.
Dus nam ik mijn Garmin (620) en wou de 10,5 kilometer inplannen en ondertussen naar Friedl Lesage luisteren om 11 uur op de radio. Want verveling, da’s ook een dwarsbomer, maar met Friedl tussen mijn oren zou dat geen probleem zijn.
Volgende week staat er een training van 12,5 kilometer op het schema, dus je ziet hoe snel die afstanden stijgen. No way van trainingen over te slaan, het wordt alleen maar erger langer.
Ondertussen is het bijna 12 uur en Garmin Connect blijft rommelen. Dat hij mijn toestel niet kent. Dat hij niet wil versturen (wel naar de Swim, naar de Edge), dat hij updates nodig heeft en dat hij gewoon niet wil.
Gelukkig registreert hij nog (het valt nog te bezien na al die updates) en ik zeg aan mezelf dat er ooit een tijdperk heeft bestaan waar mensen liepen zonder GPS. Het lopen gebeurt tenslotte met de benen en niet met al die high-tech. Het toont meteen ook hoe ik wel een beetje vastzit aan dit alles.
Wat is mijn grootste vrees ? Dat ik te snel ga lopen. De afstand is geen probleem, ik heb die uitgetekend in Map My Run en ik weet welke toer ik moet lopen om 10,5 kilomter te lopen. Het lief zegt terecht ‘je kan toch kijken hoe snel je loopt’ (dus zonder de piep) en dat is natuurlijk ook waar, al vind ik het maar niets om continu te moeten kijken.
Ondertussen (de updates zijn op dit eigenste moment bezig) heb ik het gevoel dat ik hier al mijn tijd verdoe en dat ik nu al op de terugweg had moeten zijn.
Zal ik het gewoon doen, zonder GPS en met een doodgewone klok ? Als ik tenslotte traag moet lopen, wat kan er mis gaan ? Die afstand alvast niet. En nu is de zon er toch ?
Update : na 2 uur gevloek krijg ik hier het schermpje dat ‘update geslaagd’ en staat mijn duurloop van 10,5 kilometer op het schermpje van de 620. Mijn hartslag zit van al die frustratie wel al onmiddellijk hoog !
Als ik loop zweet ik. En niet een beetje. Mijn haar wordt bij tijden kliedernat, al een reden op zich waarom ik een pet draag. Bij tijden ziet mijn hoofd als een rode tomaat en kijken niet sportende mensen naar mij alsof ik een doodswens heb.
Als ik in Runnersworld blader – heel graag trouwens – dan vind ik daar glimlachende lopers, misschien staat er in de tekst iets over afzien maar dat zie ik niet op hun gezicht. Rode tomaten vind je er ook niet. Runnersworld of andere sites of tijdschriften: dat zijn altijd gespierde mensen. Ik heb ook spieren. En vet ook. Volgens BMI normen niet teveel, maar volgens lopersnormen véél te veel. En laten die looptenues nu dikwijls nogal strak zitten. Het is niet dat daar veel te verbergen valt. Reken daarbij dat lopen ook een gevecht is met zwaartekracht en je ziet het al van hier : er beweegt meer dan alleen maar mijn benen en armen.
Maar hé, ik loop graag. (Bij tijden). Tomaat of geen tomaat. Maar hé, who cares ? Ik loop ! Ik zwem (daar kunt ge ook al niet echt veel verbergen !).
Daarom vind ik dit filmpke geweldig ! Ode aan alle sportende vrouwen ! Laat u niets wijsmaken over hoe je er uitziet, tomaat of kreeft. Just do it ! Enjoy !
![instaweather_20150110_105941[1]](https://kaatloopt.files.wordpress.com/2015/01/instaweather_20150110_1059411.jpg)
Wat een weer is dat niet geweest deze week ! Woensdag stralende zon en zaterdag zag ik voor het eerst de voordelen van kilo’s lichaamsgewicht : ik vloog net niet in het rond.
Na mijn looptrainingen deze week én zwemtraining stond zaterdag een Aktiviawandeling op de agenda. Dat was vorige week ook zo, maar toen heb ik mij verdorie van de wijs laten brengen door wat regen. Slechte keuze ! Daarom dacht ik ’s morgens : no way dat ik thuisblijf ! Dus reed ik met mijn autootje (dat door zijn omvang merkelijk wat wind ving) richting Herselt om er kilometers te stappen in stormweer. Geheel en al gewapend !
Het was zalig ! Het deed mij denken aan die loopwedstrijd in Limburg toen we van de brandweer bijna niet mochten vertrekken omdat het niet veilig zou zijn. Toen waren er stukken waarvan ik de indruk had dat ik ter plekke liep omdat de wind me precies altijd weer terugblaasde. Nu zakte ik in de modder en was het inderdaad “bonken tegen de wind”, maar dat was zalig. Een mens is tenslotte geen serreplantje !
Die hevige winden hebben me wat mijn looptrainingen betreft, wel goed liggen. Zo staan op mijn schema’s intervallen maar moet ik eerst redelijk wat ‘inlopen’. Ik zal moeten veranderen van richting, want het inlopen (dat sowieso makkelijker is) gebeurt altijd mét wind en mijn intervallen (waar ik de laatste 20 seconden meestal denk dat ik ga doodvallen en mij moet concentreren op aftellen om niet op te geven) tégen wind. Dubbele uitdaging dus !
Toch zag ik deze week ook de schoonheid van dit alles in. Het was alsof wat zich in mijn hoofd en hart afspeelde (een slechte week !) ook vertaald werd in de natuur : tegenwind, obstakels, en niet opgeven maar gewoon doordoen.
Ik laat me niet (meer) van de wijs brengen. Just do it !
Kaat loopt, zwemt, fietst .... 